Orzechowy zawrót głowy…

Najpierw były nasze rodzime gatunki. Sośnina, dębina, buczyna, jaworzyna…tfu..klonina…tfu…no wiecie co mam na myśli. Wszystko to piękne, pachnące, strugalne…

ale…

przyszedł taki moment, że zacząłem się zastanawiać – jak by to było z mahoniem (każdy facet ma takie marzenia – przyznajcie się), palisandrem albo zamorską czereśnią z Hameryki? A może ichni orzech? Zwany Czarnym…

Jako, że Zawisza jest moim ulubionym bohaterem Marvela postanowiłem dać mu szansę.

Posłuchajcie…

Nabycie sensownej tarcicy tego gatunku nie nastręcza zbytnich problemów. Pod warunkiem, że mieszkacie w pobliżu Poznania (JAF w Gądkach) i posiadacie odpowiednie wsparcie finansowe bo to drewno do najtańszych nie należy. Spełniam pierwszy warunek więc pozostało nie posyłać Dzieciaków przez miesiąc na zajęcia dodatkowe i ograniczyć wyjścia Żony do ABC po „szybkie zakupy” aby spełnić również drugi. Kilka ładnych desek różnej grubości ląduje na mojej strugnicy i zabawę czas zacząć!

Pierwsze wrażenia? Ja juz nic innego nie chcę strugać! Tego trzeba spróbować. Generalnie jestem pewien, że maszynowa obróbka nie dała by mi ułamka tej satysfakcji. Zwarta, lekko „gliniasta” struktura. Genialnie strugalne. Obrobiona powierzchnia szlachetnie połyskuje. Cudo, mówię wam!

Myślę sobie – zbuduję stolik. Zobaczymy jak się to tnie i rżnie (tak, tak – jest różnica pomiędzy rozcinaniem a przeżynaniem).

Materiał stworzony do pracy ręcznymi narzędziami.

A pod wpływem słoneczka kolorem idzie w stronę…sjeny? No, czerwone bardziej się robi.

Oczywiście zaraz wpadła mi w ręce wspaniała dębina i pomyślałem sobie – ja już nie chce strugać nic innego! A potem ustrzeliłem okazyjnie przepiękną czereśnię europejską. I znowu love!

Taaak…wpadłem jak śliwka w…zaraz zaraz – śliwy jeszcze nie strugałem.